PIÓRA WŚRÓD PĘDZELKÓW

Latające Babcie odwiedziły w dniu 16 lutego 2010 r. dzieci z sekcji plastycznej, będące na półkoloniach w Centrum Zajęć Pozaszkolnych Łódź ul. Sopocka 3/5.

Punktualnie o 10 dwie bacie Jadzia Głażewska i Ela Skałbania zadzwoniły do drzwi CZP w którym dyrektoruje pani Małgorzata Zbicińska. Przywitali nas opiekunowie dzieci panie Anna Ozga i Urszula Dolak oraz pan Krzysztof Wielgus. Dzieci w wieku 8-12 lat grzecznie siedziały przy długim stole. Przywitał nas znany ze szkoły dźwięk – „Dzień dobry paniom”.

Przedstawiłyśmy się, powiedziałyśmy , że będziemy czytać wiersze i bajki. By rozładować atmosferę i uprzytomnić dzieciom, że to wizyta nie wizytacja poczęstowałyśmy dzieci cukierkami. Atmosfera się ociepliła, szelest papierków, wybieranie cukierków i popychanie się wzajemne, zaczynamy czytać.

Pierwsza Babcia Jadzia – przeczytała kilka wierszy o zwierzątkach, zimie, feriach. Wiersze wzruszyły dziewczynki, które później namalowały: Jagódka ślicznego małego zajączka a dwie Karolinki piękną zimową zabawę w czasie ferii.Babcia Ela przeczytała opowiadanie pod tytułem „Biała bajka”. Opowiadanie miało elementy sensacyjne, bajkowe i dydaktyczne. Dydaktyczny był numer alarmowy 112 i na zakończenie dzieci miały za zadanie narysować plakat który nauczyłby inne, młodsze dzieci tego numeru.
Pomysły dzieci przerosły nasze oczekiwania. Dzieci nie tylko szybko (to zrozumiałe bo pani Anna Ozga uczy je malować i rysować) ale rysunki były piękne, barwne, ciekawe, fantastyczne. Podziwiłyśmy inteligencję dzieci i ich pomysłowość. Zuzia narysowała buzię i 1 to usteczka, druga 1 to nosek a 2 to oczy. Prawda, że kapitalny pomysł przekazu i zapamiętania numeru 112. A Kasjan wykorzystał pomysł matematyczny 1+1=2. Olga, Karol, Marcin, Kinga , Sebastian, Asia, Karolina i wiele innych imion to nadzwyczaj zdolne dzieci.

Wszystkie rysunki były ciekawe, powiesimy je w stowarzyszeniu kobiety.lodz.pl – niech dorośli je podziwiają. Robiliśmy zdjęcia, muszkieterskim zwyczajem unieśliśmy, babcie pióra i długopisy , dzieci pędzelki, kredki i ołówki i wykrzyknęliśmy ” jeden za wszystkich, wszyscy za jednego”. Wizyta była za krótka, dwie godziny minęły jak z bata strzelił. Dzieci w lustrzanej Sali tańczyły i śpiewały sambę a babcie no cóż wróciły do domu by pisać kolejne wiersze i bajki.
Sprawozdanie zdała : Elżbieta Skałbania